ခေရာင္းလမ္းက ပန္းပြင့္မ်ား

ျမန္မာျပည္၏ ႏိုင္ငံေရးခရီးကား ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ လူအမ်ား ကမၸည္းတပ္ၾကသည္ကား မုန္တိုင္းထန္ေသာ ခရီးၾကမ္းတဲ့။ တျခားၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းေတြမရွိ မဟုတ္၊ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း
ကိုယ္က မကၽြမ္းဝင္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကၽြမ္းဝင္ရာကိုသာ ေရြးေျပာရေတာ့မည္။

ကိုယ္က်င္လည္ခဲ့ဖူးသည္က နံရံေလးဘက္ၾကား။ ထိုေဒသမွာေတာ့ ေသာ့အိမ္ေတြ အလီအလီ အထပ္ထပ္ေနာက္က ငတ္ျပတ္မႈ၊ ေရာဂါမ်ိိဳးစံု၏ စိမ္ေခၚမွႈ၊ ေထာင္တြင္း လိုတမ်ိဳး မလိုတမ်ိဳး အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ စိမ္ေခၚမႈက အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လက္လွမ္းမီရာ ခရီးခဲ၏ အနိ႒ာ႐ံု ေန႔ရက္မ်ားထဲကသာ ဆြဲထုတ္ၿပီး ခေရာင္းလမ္းကို ေျပာရပါေတာ့မည္။

ထိုခရီးခဲလမ္းထဲ ေတြ႔ခဲ့ရသူ အမ်ားစုက တိုက္ခိုက္မႈဒဏ္ အျပင္းစားတို႔ႏွင့္ေတြ႔တိုင္း မေၾကာက္တရားထက္ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ေလာကဓံ ၿပီးေဆးအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားၾကသူေတြသာ။ ဓားၿပီးေဆး၊ တုတ္ၿပီးေဆးတို႔က တကယ္ဓား၊ တုတ္တို႔ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း ရွိ မရွိေတာ့ မသိ္ရ။ ေလာကဓံၿပီးေဆးကေတာ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔တိုင္ ရင္ဆိုင္ဝံ့ေသာ စြမ္းအားကိုျပခဲ့ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး ယုံၾကည္ခ်က္အျပင္ အႏုပညာ ယုံၾကည္ခ်က္ပါ ပူးတြဲၿပီး ခရီးခဲကို မညည္းပဲေလွ်ာက္ျပသူ တေယာက္ကို ကိုယ္တိုင္ အနီးကပ္ ေတြ႔ဖူးခဲ့သည္။

သူႏွင့္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔တာကို ေသခ်ာေတြးေတာ့ ေခတ္သစ္ ကမာၻႀကီး၏ နည္းပညာ ထြန္းကားေနမႈကို ေက်းဇူးစကား ဆိုရမည္။ Facebook ေပၚ သူ႔နာမည္ေတြ႔ေတာ့ “Hello my friend” လို႔ မက္ေဆ့ခ်္ေလး ထားၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ကာလရွည္ၾကာစြာ အတူတူခရီးၾကမ္း ျဖတ္ခဲ႔သူ၏ အားရဝမ္းသာ တုန္႔ျပန္မႈအၿပီး အတိတ္ဆီသို႔ ၂ ေယာက္သားက္ို ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္ သြားခဲ႔သည္။ အတူတူ ေနခဲ့တုန္းက ရက္ေတြလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အမ်ားဆုံး ေျပာျဖစ္တာက ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း၊ ေနာက္ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း။

“ကဗ်ာေတြေကာ ေရးျဖစ္လား”

သူႏွင့္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ခရီးတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔စဥ္က ႏွစ္ေယာက္သား ဒဏ္ရာေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ကုစားခဲ့ဖူးသည္။  အခုလည္း ခုံမင္စြာ ေထြးေပြ႔ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာက ေျပာစရာစကားေတြထဲ ထိပ္ဆုံးက ေနရာယူလာသည္။ အႏုပညာတခုကို ေဝငွေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အတည္ၿငိမ္ဆုံးေသာ ဟန္က ဟိုးယခင္က အတိုင္း မေျပာင္းမလဲ။သူ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ရြတ္ဟန္ ျပင္သည္။

“တေစၧရထား”

ဒီမွာ
လေရာင္နဲ႔ ေအးစက္ေလာင္ကၽြမ္းလို႔
ေရလို ေမ်ာပါေနတဲ့
ဒရြတ္ဆြဲနာရီလက္တံ
ေပါက္ထြက္ေနတဲ့မ်က္လုံး
ဒါမွမဟုတ္
ခ်ဥ္ျခင္းပူးကပ္
တေစၧရထားဟာ
ေရြ႕ကနဲသြားေနတယ္။
တြဲ ၁၂ တြဲ တပ္ရင္း
ႀကိဳဆြဲခ်ထားသူရဲ႕လွ်ာလို
အဆုံးထိ ဆန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့ မြန္းက်ပ္မႈနဲ႔
ေသြးစိမ္းယို အသားတစ္မ်ား
လ်က္လို႔ ပြတ္သပ္သြားေတာ့
က်ံဳ႕ဝင္ေနတဲ့ အံႀကိတ္သံေတြက
အရွိန္ရလို႔ ဆူဆူညံလာ
ခန အတြင္းမွာပဲ
ရထားရဲ႕တိတ္ဆိတ္သံက
ဖုံးလႊမ္းသြားရင္းနဲ႔။

ကင္းၿမီးေကာက္ရဲ႕အၿမီး
အဆိပ္ရည္ျပည့္လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား ထိုးစိုက္လာ
ေယာင္ရမ္းလို႔ေအာ္ဟစ္
နာက်င္လူးလြန္႔ေနေန
ေဟာဒီ အရိပ္လိုတိတ္ဆိတ္တဲ့
တေစၧရထားဟာ
ညေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီ။     ။

ကဗ်ာရြတ္အၿပီး အနားကိုေရာက္လာသူ တဦးကို သူ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးပဇၥ်င္း ဒါ တပည့္ေတာ္ ညီမေပါ့ လူကိုျမင္ရလား”

ျမန္မာျပည္၏ အင္တာနက္ႏႈန္းကို နားလည္သေဘာေပါက္စြာ ပုံရိပ္ေပၚတလွည့္၊ မေပၚတလွည့္ ႐ုပ္သြင္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ အစ္ကိုရဲ႕ခရီးၾကမ္းကို နီးနီးေဝးေဝး မညည္းမညဴ လိုက္ပါခဲ႔ေသာ ညီမက နရသိန္ျပန္တို႔၏ စကားဝိုင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ ရွိၿပီးသား။ နားလည္သေဘာေပါက္သည့္ ပတ္ဝန္က်င္ထဲ ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္ရသူအတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အလြယ္တကူ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ရေသာ္လည္း နားလည္မႈ မရွိေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ဘဝကို ျပန္တည္ေဆာက္ ရသူတို႔၏ အခက္အခဲကိုလည္း ၾကားသိေနရသည္။ ယခု ဦးပဇၥ်င္းတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီးက ကံေကာင္းသည္။ သူ႔ကို သူ႔မိသားစုက အထူး နားလည္သည္။ ၂၀၀၇ တုန္းက ေထာင္ထဲကို ခိုးသြင္းထားတဲ့ ေရဒီယိုေလးကေန သူတို႔သားအမိ၏ အသံကို ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။

သား၏ အလုပ္အေပၚ မိခင္၏ နားလည္မႈ အျပည့္အဝအား ၾကားရေတာ့ သားေရာ အေမကိုပါ အားလုံးက ၾကည္ညိဳခဲ့ရသည္။ အခုသူက နံရံေလးဘက္ၾကားက ဖန္တီးခဲ့ေသာ လက္ရာမ်ားကို ျပသသည္။ ဒီတေခါက္ သူရလိုက္သည့္ အျမတ္က ႀကီးမားလွသည္။

“ဦးပဇၥ်င္းဒါက အေမ၊ ဒါကအေဖ ”

နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပုံ ႏွစ္ပုံဘက္ကို ကြန္ပ်ဴတာကင္မရာ လွည့္ၿပီးျပရင္း ေလာကႀကီးထဲ မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ မိခင္ႏွင္႔ ဖခင္ကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။

“ဦးႂကြယ္၊ ေဒၚမိမိေလး”

ကာလအရွည္ႀကီးတခု အတြင္း အတူေနခဲ႔ရသူမို႔ တမိသားစုလုံး၏ နာမည္က တရင္းတႏွီး။ ၁၉၉၄ ခု ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္က ကားတစီးတည္း အတူတူစီးရင္း ႏွစ္ရွည္ ေနထိုင္ရမည့္ ဆရာစံ နယ္ေျမသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အတူတူ ေနၾကေတာ့ တူရာစု ေျပာဆိုၾကရင္း ႏွစ္သက္ရာ တူညီမႈမွာ စုရပ္တခုအျဖစ္ နားခိုၾကသည္။ သူက စကားေျပလည္း အေရး ေကာင္းသည္။ သူ႔ စာစီစာကုံးကို ဟိုယခင္ သူ႔မွန္း မသိခင္ကတည္းက ဖတ္ဖူးထားသည္။ ဝါက် တည္ေဆာက္ပုံကို ေျပာျပခ့ဲခ်က္က ကိုယ္တိုင္ စာတေၾကာင္းေရးတိုင္း သူ႔ကို အမွတ္ရစရာ ျဖစ္လာသည္။ ေထာင္တြင္း ခိုးဝွက္ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ စာေစာင္ထဲ သူေရးေသာ စကားေျပကို အားက်ခဲ႔ရဖူးသည္။ သူ၏ စာစီစာကုံး တခုကို ဦးပဇၥ်င္း Facebook ရဲ႕ Wall ေပၚ တင္ထားေတာ့ အသိတေယာက္က လွမ္းေမးသည္။

“ဦးပဇၥ်င္း အဲဒီ ေမာင္ေဌးႂကြယ္က အခု ၈၈ က ကိုေဌးႂကြယ္လား”

ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ နဂိုကတည္းက တေလးတစားရွိေနသူက ကိုေဌးႂကြယ္လက္ရာကို ပိုေလးနက္စြာ ဖတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။

“’ဒါ တပည့္ေတာ္ဆြဲထားတဲ႔ ပန္ခ်ီကားေတြ ”

တခုၿပီးတခု ေထာင္ျပသည္။ ပထမဆုံး ေတြ႔လိုက္ရသည့္ကားက ရင္ထဲအထိ ႐ိုက္ခတ္သြားသည္။ စာအုပ္ေတြ တထပ္ႀကီးမွာ ပန္းေတြက အလွဆင္စရာအျဖစ္ ပါဝင္ေနသည္။ သူေရြးထားသည့္ ပန္းကိုၾကည့္လိုက္ပါဦး၊ ကိုက္လံပန္းရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးရယ္။ သာမန္ လူတေယာက္ကေတာ့ ဒီပန္းႏွစ္မ်ိဳးက ထူးျခားမႈရွိမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာ ကႏာၱရလမ္းထဲက ေပါမ်ားလွစြာေသာ ပန္းႏွစ္မ်ိဳးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးျမင္မိေစသည္။ စာအုပ္ဆိုတာက လြတ္လပ္ေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ လမ္းညႊန္ခ်က္တို႔ ျပည့္ႏွက္ေသာ ဘ႑ာတိုက္ မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္မႈ ခရီး သြားရာမွာလည္း ပန္းေတြ ရွိေနတာကို ကဗ်ာေရးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာက ယွဥ္တြဲ ျမင္လိုက္ပုံရသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဘဝခရီးသို႔ ပန္းေတြျဖင့္ အလွဆင္ေသာ လမ္းကို ကိုေဌးႂကြယ္ ေထာင္ထဲရွိစဥ္ ကတည္းက စေတြးထားၿပီးပါလား။

ေနာက္တကားက ေတာင္ေတြလိုလို ေရလိႈင္းေတြလိုလိုမို႔ “ကိုေဌးႂကြယ္ ဘာေတြလဲ” လို႔ု လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့

“တိမ္ေတြေလ၊ ေတာင္ေတြလို ဆြဲထားတာ”

အနိမ့္အျမင့္ အဆင္းအတက္က ေျမျပင္မွသာ ရွိတာမဟုတ္။ ေကာင္ကင္မွာလည္း ရွိေနပါလား။ ေကာင္းကင္က မုန္တိုင္း အနိမ့္ အျမင့္ကို သံေဝဂနဲ႔ပဲ ၾကည့္ရမလား၊ နိယာမ တရားရႈေထာင့္ကပဲ ၾကည့္ရမလားေတာ့ မသိ။ ေနာက္တကားကို ဆက္ျပျပန္သည္။

အ႐ုဏ္မွာ ကုလားထိုင္ေလးတလုံး၊ ႐ိုးတံက်ဲက်ဲ သစ္ပင္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ထိုင္သူမဲ့ကုလားထိုင္။ ဘာေၾကာင့္ ကိုေဌးႂကြယ္ အ႐ုဏ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ရတာလဲ၊ ဒီအ႐ုဏ္ဦးမွာ အ႐ိုးခ်ည္းက်န္ေတာ့တဲ့ သစ္ပင္က ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ပိုၿပီး စိတ္ထဲထိထိရွရွ ျဖစ္ရတာက ထိုင္သူမဲ့ ကုလားထိုင္။

အႏုပညာ ထုတ္ကုန္ ထုတ္လုပ္သူဆိုတာ စိတ္ထဲထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိတာမွန္သမွ်ဟာ သူရဲ႕ကုန္ၾကမ္းေတြ။ အာ႐ံုထဲတင္မက မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳေတြ႔ရတာေတြကို သူ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသား မွတ္တမ္းထဲ မေပ်ာက္မပ်က္ သိုမွီးၿမဲ။ ဒီေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ႀကံဳလိုက္ရေသာ နာဂစ္သည္လည္း သူရဲ႕ စုတ္ခ်က္တို႔ တို႔ထိရာ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ကန္သင္း႐ိုးတခု၊ လယ္ကြက္ထဲက ေရမ်ား၊ ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေကာင္းကင္။ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေဟာဒီ လယ္ကြင္းႀကီးကို  မဲေမွာင္ေမွာင္ ေကာင္းကင္ႀကီးက အုပ္မိုးထားသည္။

ေနာက္ ေကာသြားတဲ့ ေခ်ာင္းကေလးကား တခု။ ေနာက္တကားက သစ္ရြက္ေႂကြေတြ ေျမျပင္မွာ၊ ေလထဲမွာ၊ ေနေရာင္ေတြ  အင္ပရက္ရွင္နစ္ ကားေတြ။

အခုေနာက္ဆုံး ၾကည့္မိတဲ႔ကားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား တေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ခရီးၾကမ္းထဲ ျဖတ္သန္းမႈကို ထင္ဟပ္ေသာ အေပၚလြင္ဆုံး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ျဖစ္မည္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲရက္က သူေထာင္ထဲမွာ။ ထိုအခ်ိန္က ရင္ထဲေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္က အႏုပညာ အျမင္သာမက  ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကိုပါ ေတြ႔ရမည္။ အားလုံးလိုလိုက တခုတည္းကိုသာ ဦးတည္ေလွ်ာက္ေန ၾကသည္။ ထြက္လမ္းက ဒီတလမ္းထဲ ရွိေတာ့တာလား။ လူေတြက တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနၾကသည္။ သိူ႔ေသာ္ ခံစားမႈမဲ့၊ အသက္မပါ။ အစိမ္းေရာင္ညိဳညိဳေတြက အေပၚက အိက်ေနသည္။ လူတိုင္းက လႊတ္ေတာ္၊ လႊြတ္ေတာ္ ဒီတခုတည္းကိုသာ ေရြးေနၾကခ်ိန္။ စစ္သားတမတ္ ပါလီမန္။ ခံစားမႈမဲ့သည့္ လူမ်ား။ အေျဖက ဒီတခုတည္းလား။

သူ၏ ပန္ခ်ီကားေတြက အႏုပညာ လက္ရာျဖစ္သလို အသံတိတ္ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ျဖစ္သည္။ အ႐ုပ္ကဗ်ာဟု ေျပာလို႔ရသလို အေရာင္နဲ႔ျပေသာ သံစဥ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ကႏာၱရထဲ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားဟု ကင္ပြန္းတပ္ကလည္း မမွား။ ဒီေဆာင္းပါးကို ကိုေဌးႂကြယ္၏ ေထာင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာ တပုဒ္ႏွင့္ အဆုံးသတ္ခ်င္ပါသည္။

လြင္ျပင္႐ိုင္းတဲ့

အဲဒီမွာ
လတစင္းပဲ့ေႂကြ က်ေနတယ္
အသိုက္အၿမံဳမဲ့
သံစဥ္တခ်ိဳ႕က
မူးယီေမ်ာလြင့္
ေတးသြားနင့္နင့္ကို ညည္းလိုက္ေတာ့
အတူတမ္းတ ေနပါၿပီ
ေစးထန္းလာတဲ့ေလထဲ
ႏႈတ္ခမ္းစုံကို သိမ္းသပ္
ေရလိုငတ္လို႔ ေမာဟိုက္ရင္း … ။

By Irrawaddy