အားနည္းသူကို ကူညီပါ

ဒီေန႔ ေဆးခန္းသြားရင္း စိတ္ကူးရတာနဲ႔ City Mart ကိုဝင္လုိက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကစားစရာတန္းက ေသနတ္ေလးေတြ သြားၾကည့္ ေနလိုက္တယ္။ (ကြၽန္ေတာ္က ေသနတ္ေလးေတြ စုရတာ ဝါသနာ ပါလုိ႔ပါ)။ အဲဒီမွာ
ေသနတ္တစ္လက္ သြားေတြ႕တယ္။ ေစ်းေတာ့ နည္းနည္းႀကီး တယ္။ ႐ိုး႐ိုး ေမာင္းတင္ ပစ္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ဘက္ထရီ အားသြင္းၿပီး ပစ္ရတဲ့ ေသနတ္ဗ်။ ေမာင္းျပန္ တင္ေပးစရာ မလုိဘဲ ဆက္တုိက္ပစ္လုိ႔ ရတဲ့ ေသနတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေသနတ္ ခေရဇီ ဆုိေတာ့ ဝယ္မယ္ဆုိၿပီး ယူၿပီးမွ စိတ္ကူး ေျပာင္းသြားတာနဲ႔ ေဆးခန္းက ျပန္ေတာ့မွ ဝင္ဝယ္မယ္ ဆုိၿပီး မွတ္ထားလုိက္တယ္။

ေဆးခန္းေရာက္ လူနာေတြကုရင္း အဘိုးႀကီး လူနာတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ အသက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ၇၈ ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ ႏြမ္းႏြမ္း ပါးပါးနဲ႔ ေနာက္ၿမီးတုိေနတဲ့ ဂ်ပန္ဖိနပ္ေလးစီးလုိ႔။ ေရာဂါကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က အူက်လုိ႔ ခြဲစိတ္ထားတဲ့ ေနရာက သားနံရည္ေတြ ထြက္ေနတာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေသခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ သားနံရည္တင္ မကဘဲ အမာရြတ္တစ္ခုလံုး ကြဲခ်င္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြဲေၾကာင္းထိပ္ ႏွစ္ဖက္က ကြဲေနၿပီး ျပည္နည္းနည္း တည္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုးသတ္ေဆးေပး၊ အနာကို ေဆးၿပီး ေဆးထည့္ လုပ္ၿပီး ေဆး႐ံုကိုသြားဖုိ႔ ညႊန္ၾကားရပါတယ္။ အျပင္ေဆးခန္းမွာ လုပ္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အနာကို ေသခ်ာျပန္လုပ္ၿပီး ေဆး႐ုံမွာ ျပန္ခ်ဳပ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘုိးအိုက လံုးဝ သြားခ်င္ပံု မရ။ ဘာလို႔လဲဆုိၿပီး ေမးေတာ့မွ သူက နယ္ကပါ။ သားေထာက္ သမီးခံလည္း မရွိဘဲ အခုမွ ရန္ကုန္က ခင္မိခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ ၿခံတစ္ၿခံမွာ ၿခံေစာင့္ လုပ္ေနရတဲ့ သူပါ။

ပထမ တစ္ခါ ေဆး႐ံုတက္ၿပီးကတည္းက လုိက္ေစာင့္ေပးမယ့္ သူ၊ လုိက္ကူညီေပးမယ့္သူလည္း မရွိ၊ အဲဒါထက္ ဆုိးတာက ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့လုိ႔ အနာေသခ်ာ မေကာင္းေသးခင္မွာ ဆင္းခဲ့ရတာလုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာပဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးပါ။ ေဆး႐ံုသြားလုပ္ဖုိ႔ စရိတ္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အေတာ္ေလး သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သားေထာက္ သမီးခံ မရွိတဲ့ အဘိုးအို တစ္ေယာက္ သူအလုပ္လုပ္မွ သူစားရတာပါ။ ဒီလို အနာကြဲႀကီးနဲ႔ သူဘယ္လုိ အလုပ္ ဆက္လုပ္ ရမလဲ။ ေဆး႐ုံမွာ ပိုက္ဆံမရွိလည္း ကုေပးေၾကာင္း၊ အလကား ကုႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ သူမသြားရဲ ရွာပါဘူး။ (ကြၽန္ေတာ္လည္း သိပ္ေတာ့ အာမမခံရဲပါ။ ကုိယ့္ေဆး႐ုံေတြမွာ ေဆးမရွိေၾကာင္းလည္း ကိုယ္သာ သိတာကိုး)။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘႀကီး သြားသာသြားပါ။ ဘႀကီးေဆး ကုန္က်စရိတ္ အကုန္လံုး ကြၽန္ေတာ္ ခံေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး သြားဖုိ႔ တုိက္တြန္း ခဲ့ရ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျပန္လမ္းမွာ City Mart လည္း မဝင္ေတာ့ သလို ေသနတ္လည္း မဝယ္ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူး။ ေသနတ္ ဝယ္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ဒီဘႀကီးရဲ႕ ေဆးကုစရိတ္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ထားလုိက္ ပါၿပီ။ ဘုိင့္ဘုိင္ ေသနတ္ေလးေရ။

ကြၽန္ေတာ္ ဒါေတြကို ဘာလို႔ ေျပာေနတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကြားခ်င္ေနလုိ႔လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လို ပီတိမ်ဳိး ျဖစ္လာလဲ ဆုိတာ ေျပာျပခ်င္ လုိ႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္လုိခ်င္တဲ့ ေသနတ္ကို ဝယ္လုိက္ရရင္ ျဖစ္လာမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ေလးရက္ ငါးရက္ထက္ေတာ့ ပိုမၾကာတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအစား ဒီဘႀကီးရဲ႕ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါအတြက္ အသံုးျပဳ ေပးလုိက္မယ္ ဆုိရင္ အဲဒါဟာ အေပ်ာ္တင္ မကေတာ့ဘဲ ပီတိ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္၊ ၾကည့္႐ႈ ဂ႐ုစိုက္ေပးမယ့္သူ မရွိတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္၊ သူအလုပ္လုပ္ မွ သူထမင္းစားရမယ့္ အဘိုးအို တစ္ေယာက္ ေရာဂါျဖစ္လုိ႔ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ေဝဒနာ ေပ်ာက္ကင္း သြားမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပီတိ ျဖစ္ႏုိင္လဲ ဆုိတာကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အဲဒီ အဘုိးအုိ ေပ်ာ္ရႊင္ ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီ အဘုိးအိုရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ဆီကိုေတာ့ ပီတိ အျဖစ္နဲ႔ ကူးစက္ လာပါတယ္။ အဲဒီ ပီတိဟာ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္တုန္းက အေပ်ာ္နဲ႔လည္း မႏႈိင္းယွဥ္သာ၊ ကိုယ္လုိခ်င္တာ ရလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာနဲ႔လည္း မတူ၊ အေတာ္ေလးကို ရင္ထဲမွာ ေနလုိ႔ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ေတြးမိတုိင္း ေတြး မိတုိင္းမွာ ၾကည္ႏူး ေနရပါလိမ့္မယ္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကိုယ္လုိခ်င္တာေလး တစ္ခုတည္း အတြက္နဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္ ခံခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကားအေကာင္းစားႀကီးကိုမွ စီးခ်င္လုိ႔၊ မ်က္ႏွာ အလွျပင္ခ်င္လုိ႔၊ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ စိန္ေတြ ညႊတ္ေနေအာင္ ဝတ္ခ်င္လုိ႔၊ ၾကြားခ်င္ ဝါခ်င္လုိ႔၊ သူမ်ားထက္ သာခ်င္လို႔ စတဲ့ အတၱဆန္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ မနည္း မေနာ ကုန္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးလုိက္တဲ့ ပိုက္ဆံရဲ႕ ဆယ္ပံုတစ္ပုံေတာင္ ေဆးဖိုး မတတ္ႏုိင္လို႔ ေသခဲ့ရသူေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္ တို႔စားတဲ့ အစားအေသာက္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္ကို မစားႏုိင္လို႔ ေသခဲ့ ရသူေတြကို ေမ့ထား ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ကိုယ့္ထက္ ျမင့္တဲ့သူေတြကိုသာ ၾကည့္ရင္း သူတို႔လိုေနခ်င္ သူတို႔လို စားခ်င္နဲ႔ အားက် ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ နိမ့္ပါးတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ လူေတြ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနလဲ ဆိုတာကို ေမ့ထားခဲ့ မိၾကတယ္။ အခုကိစၥမွာပဲ ၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ အတၱဆန္ခဲ့ မိလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကုတာ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘဝေတြကို စဥ္းစားတာထက္ စာရင္ ကိုယ့္အလိုဆႏၵကိုပဲ ၾကည့္ခဲ့မိ တယ္။ ဒီေန႔ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေန႔သစ္ တစ္ခု ျဖစ္ေစရပါလိမ့္ မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ လိုအင္ဆႏၵေတြ ထက္စာရင္ အက်ဳိးရွိ တဲ့ေနရာမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံေတြကို အသံုးခ်ေတာ့မယ္။ အဲလိုပဲ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးတို႔လည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ငါတကယ္ မလိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြအတြက္ ငါဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပိုက္ဆံ ကုန္ခဲ့ၿပီလဲ။ တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ သူဆီမွာ အသက္ကယ္ႏုိင္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘာအတြက္ အလကား ျဖစ္ေနရၿပီလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ ပါ။ အဲလို သံုးခဲ့ရလို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အေပ်ာ္ဟာ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ ခံလဲ ဆိုတာကိုပါ ျပန္ေတြး ၾကည့္ပါ။

ကိုယ့္အတြက္ သိပ္မမ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံ ပမာဏနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို ေျပာင္းလဲ ေပးႏုိင္လုိက္လို႔ ရလာတဲ့ ပီတိဟာ ျပန္ေတြးတုိင္း ၾကည္ႏူးေနပါလိမ့္မယ္။ တကယ္စမ္းၾကည့္ပါ။ မလိုအပ္တဲ့ ေနရာ အသံုးေတြကို ေလွ်ာ့ၿပီး ေရာဂါကုသဖို႔ ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့ သူေတြကို ကူညီ ၾကည့္ပါ။ သူတို႔ ေရာဂါေပ်ာက္လို႔ ေပ်ာ္တဲ့ အေပ်ာ္ထက္ကို ကိုယ့္ရင္ ထဲက ပီတိက ပိုမ်ားတယ္ ဆုိတာ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကို ကူညီတာတင္ မကပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္းေနရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ ကိုယ္အဂၤါ ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြကို ေတြ႕ရင္ ကိုယ္က် ေပ်ာက္သေလာက္ပဲ ရွိမယ့္ ပိုက္ဆံ ေလးေတြကို တြန္႔တို မေနပါနဲ႔။ ေပးလိုက္ပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဆိုရင္ ေသာင္းဂဏန္းဆိုလည္း မစစ္၊ သိန္းဂဏန္း ဆိုလည္း မစစ္တတ္တဲ့သူ ေတြက ခုိကိုးရာမဲ့ ေနတဲ့ သူေတြကို ေပးဖို႔အတြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ေအာက္ဆံုးက ၅၀ တန္ေလးကို ႏိႈက္ထုတ္ေနတာ မျဖစ္သင့္ ပါဘူးဗ်ာ။ အေပးအကမ္း ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ ကိုယ္အဂၤါ ခ်ဳိ႕တဲ့ သူေတြကိုသာ ေပးကမ္း သင့္ပါတယ္။ ကေလးေတြ၊ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္ ရက္နဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ အားမနာပါနဲ႔ ေခါင္းသာခါ ျပလိုက္ပါ။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ မသန္ေပမယ့္လည္း စြမ္းျပ ေနတဲ့ ကိုယ္အဂၤါ ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြ၊ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ကိုဆိုရင္ ေစ်းမဆစ္နဲ႔ အားေပးလုိက္ပါ။

အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေတာင္းစား ေနတာထက္ စာရင္ ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေနသူေတြကို ကူညီေပး လိုက္ပါ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွမထူးတဲ့ ပမာဏ ျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြ အတြက္ေတာ့ ထူးသြား ႏုိင္တယ္ေလ။ ဒီစာေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္နဲ႔ ထပ္တူ ေရးမိပါတယ္။ ဒီစာေလးကို ဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ခံစားခ်က္ ကိုက္ညီခဲ့တဲ့သူေတြ ပရဟိတအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေလး ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဒီစာ ေရးရ က်ဳိးနပ္ ပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးပဲ ကိုယ့္အတြက္တင္ မကဘဲ အားနည္းတဲ့ သူေတြ အတြက္လည္း ၾကည့္တတ္ ႏုိင္ၾကပါေစ ဆုေတာင္းပါတယ္။

By The Voice Weekly